Huzuru G/özleyen Çocukların G/özünden B/aksın Hayata!!!
Sanıldığı kadar duyarlı, arzu edildiği kadar adil ve yaratıldığı kadar yürekli olsaydı insanlar,
Kendileri açken simit, hayalleri ç/ağlarken umutlarını satıyor olur muydu?
Gözü yaşlı, ürkek bakışlı, yürekleri telaşlı, gül yüzlü çocuklar!
Yıldız Hanım, yorgun, yalnız ama asla asla pes ve isyan etmeyen bir anne. On üç ve on dört yaşında iki kız evladı var. Her ikisi de sağlık sorunlu ama 8. Sınıfa giden abladaki gelişim bozukluğu kardeşinin ileri derece %90 oranında raporla tescillenmiş engelinin yanında hiçbir şey.
Şevval, Yıldız Hanımın nuru gözünün, çölden büyük mücadele ve sabırla gülistana çevirdiği hayatının goncası.
Kızımız otizmli ancak diğer otizmlilerin çoğundan farklı öfke patlamaları yaşıyor, bu esnada kontrol edilmesi çok zor ve hem kendine hem çevresine zarar veriyor. Bugün kuruma giyim desteklerini almaya geldiklerinde yarım saatlik zaman sürecinde bu atakların ufak dozlu olanlarına şahit de olduk. Ancak annemizin evdeki yaşanan öfke krizlerine dair çektiği fotoğraf ve videolar olayın vahametini gözler önüne sermekte.
Aslında bir yıl öncesine kadar çok çok daha iyiymiş Şevval, ona çok iyi gelen ve şimdi de en sakin olduğu sporla destekli özel rehabilitasyonlara devam ediyormuş. Aile için sorunlar, babanın evi terk etmesi bu süreçte yasal süreç, velayet netleşene kadar çocukların anneden ayrı kalışı ve eğitimin kesintiye uğraması daha önce verilen tüm çabaları adeta yerle bir etmiş. Sonrasında da tek geliri kızının engelli maaşı ve evde bakım ücreti olan annemiz zorunlu ihtiyaçlara yetişememiş ki devam ettirebilsin yavrusunu eğitimine.
Elinde sarı bir çocuk tişörtü tutuyordu Şevval ve konuşuyordu onunla. Kulak kesildim bir an “Sen mavisin” diyordu… “Sennnn mavisinnn” Önce annesiyle göz göze geldik sonra da Şevval ile bana uzattı tişörtü “sarı” dedi. Dedim yok bu “Mavi” güldü! Sanki dünyalar onun oldu.
Sonra öğrendim ki mavi en sevdiği renkmiş ve böyle sakinken konuşur, üretir, anlatırmış. Normal eğitime gidemediği ve ablası okula giderken her sabah “ben de ben de…” diye kapıya yönelen bu özel yavrumuzun okul yolu sizlerin z/engin yüreklerinizden geçiyor.
“Yarından tezi yok gidip konuşun ve Kasım başı başlasın Şevval okuluna” dedik Yıldız Hanıma “ama bir şartımız var ilk gün DF mavisi giysin. Mavi giysin ki yine gülsün, gülsün ki onun okuluna dönemsine vesile olan bağışçılarımıza dua olup ulaşsın.”
O da güldü kocaman bir tebessümle gözünden s/üzülen yaşları s/aklamaya çalışarak içine.
